zondag 23 oktober 2011

23 juli Packwood


Zondag 23 juli 2006
Overnachting:
Crest Trail Lodge, Packwood
Kosten: $72
Gereden afstand: 99 miles


Weer een warme, zonnige dag. We eten buiten onze toost met jam – er staat een picknicktafel – en rijden naar Sunrise, aan de oostkant van Mount Rainier NP. Omdat het zondag is, en mooi weer, vermoeden we dat het bij de zuidingang erg druk zal zijn, vandaar dat we besloten hebben om eerst deze kant te verkennen en dan morgen naar Longmire en Paradise te gaan.
Sunrise is het hoogste punt van het Mount Rainier NP waar je met de auto kunt komen. Vanuit Packwood is het ongeveer een uur rijden; weer kronkelwegen door de bossen. We stijgen langzaam en de bomen worden schaarser. Tegen 10 uur zijn we bij het Visitor Center. Gelukkig kunnen we de auto hier nog makkelijk parkeren, hoewel het al aardig druk is. Later op de dag zal het hier vrijwel helemaal vol staan. In het Visitor Center kijken we wat de wandelmogelijkheden zijn. De ranger raadt ons een een wandeling van 3 mijl (heen en weer) aan waar we uitzicht op een gletsjer zullen hebben. Onderweg komen we dan nog langs het Shadow Lake.  Deze wandeling is het eerste deel van de Burroughs Mountain Trail, die nog veel verder gaat. Wij lopen het stuk tot het uitzichtpunt waar we uitzicht hebben op de Emmon Glacier:
"Approximately 1.3 miles from the trailhead, you'll reach Shadow Lake. Just west of the lake is a trail junction and Sunrise Camp. At this junction, follow the left fork west as it begins to ascend to a wide plateau of ancient volcanic flow. After about 0.25 miles from the trail junction is the Emmons Overlook. From this viewpoint you'll be able to look down into the White River Valley at the moraine and foot of the Emmons Glacier. Across the valley stands Goat Island Mountain".
De Emmons gletsjer is de grootste gletsjer van het continentale Amerika met een oppervlakte van 11 km2. In de eerste helft van de vorige eeuw begon de gletsjer in een snel tempo kleiner te worden. In 1963 was er echter een 'rock fall' die de onderste helft van de gletsjer bedekte. Daardoor smolt deze niet langer en sindsdien groeit de gletsjer weer.
Volgens de ranger is dit een mooie wandeling met veel bloeiende planten onderweg. Dat laatste klopt. Overal langs het pad staan planten te bloeien. De achtergrond van de besneeuwde toppen nodigt uit tot het maken van veel foto's. Toch is het niet een echt geslaagde wandeling. De eerste reden is het te overwinnen hoogteverschil. Door de warmte is dit best wel zwaar. De tweede reden is echter veel ernstiger: de muggen. Vooral voorbij het stuk na het Shadowlake hebben we er allemaal veel last van. Dit ondanks het feit dat we ons ingesmeerd hebben met een hoeveelheid anti-muggenspul waarvan de stank zelfs een beer op tien kilometer afstand zou doen verjagen. Als we bij het uitzichtpunt zijn waar we de gletsjer kunnen zien – het uitzicht is niet echt spectaculair – vragen de kinderen of we zo snel mogelijk terug kunnen gaan. Ze worden helemaal gek van de muggen. Wij ook, en we keren dan ook weer snel om.




Tussen de middag eten we in het cafetaria van de Sunrise Lodge. Je kan niet overnachten in de Lodge, er is alleen een cafetaria en een giftshop. 's Middags gaan Martin en ik nog een wandeling doen, deze keer de andere kant op. De kinderen hebben na de muggenaanvallen van vanochtend er geen zin meer in. Zij blijven liever in het cafetaria om een spelletje kaart te spelen.


Op deze wandeling hebben we gelukkig geen last van de muggen. Ook langs dit pad staan er veel planten in bloei. Ook hebben we een mooi uitzicht op de Mount Rainier, het Visitor Center en de omringende bergen. Heel in de verte zien we zelfs bergen waarvan we ons afvragen of het soms de bergen zijn van het Olympic National Park.
We lopen niet de gehele trail maar keren halverwege om, anders zitten de kinderen te lang alleen in het cafetaria. Deze blijken zich bij terugkomst uitstekend vermaakt te hebben, al hebben ze wel even ruzie gekregen over een nieuwe spelregel die Judith tijdens het kaartspelletje opeens bedacht had (en die erg in haar voordeel werkte).
We drinken nog wat in het cafetaria en rijden dan weer terug naar Packwood. Na vijf minuten rijden ontdekt Martin dat hij zijn zonnebril in het cafetaria heeft laten liggen. We rijden terug. Een Amerikaans echtpaar blijkt zo lang even op de zonnebril gepast te hebben. Ze dachten al dat er iemand voor zou terug komen. We bedanken ze hartelijk en rijden voor de tweede maal richting Packwood. Bij de plaatselijke supermarkt doen we nog even boodschappen. 's Avonds eten we in Cruisers, een soort cafetaria waar ze heel grote pizza's hebben. Zowel Martin als Marijke krijgen nog niet eens de helft van hun pizza op.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten